کد مطلب:49607 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

آيه سي سوره بقره مي فرمايد: (اذ قال للملئكه اسجدوا) ابليس كه ملك نبود، پس چرا خداوند به او امر كرد؟

فسران در توجيه اين مطلب چند نكته را متذكر شده اند كه به اختصار بيان مي كنيم: 1- طبق نظر برخي از صاحبان فكر، در حالي به فرشتگان خطاب شد كه در جايگاه خاصي (جايگاه قدس) مشغول تسبيح و تنزيه بودند و شيطان نيز، در ميان آنان مشغول تنزيه خدا بود. خطاب الهي به گونه اي بود كه همه آنان را كه در آن جايگاه قرار داشتند شامل مي شد {V(علامه طباطبايي، تفسير الميزان، ج 1 ص 238)V} 2- توجيه ديگر اين است كه ابليس در كنار ملائكه، امر ويژه اي داشته است ؛ چنان كه ظاهر آيه بر آن گواهي مي دهد {A{/Bما مَنَعَكَ أَلاَّ تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ {w2-7w}{I7:12I}/}A} ؛ {Mچه چيز تو را از سجده بر آدم، آن گاه كه امر كردم، باز داشت؟M})، {V(سوره اعراف، آيه 12)V}. شيطان نيز وجود اين امر را پذيرفت و در مقام اعتذار بر آمد، {V(سبحاني، جعفر: منشور جاويد، ج 11، ص 67، انتشارات مؤسسه امام صادق(ع))V}. 3- نظر ديگر اين است كه ابليس به سبب بسياري عبادت، در زمره فرشتگان به حساب مي آمد. ملائكه نيز خيال مي كردند كه او از خود ايشان است خطاب نيز چنان پس كه گويي ابليس مشمول اين خطاب بود و خودش هم مي دانست كه مشمول اين خطاب است، {V(مصباح يزدي، محمد تقي، معارف قرآن، ص 299، نشر مؤسسه امام خميني(ره)، سال 1378)V}. نتيجه اين كه هر چند شيطان با ملايك نبود اما در حكم يعني امر به سجده بر آدم با آنان شريك بوده است.